Wat je nodig hebt als mama zijn zwaar is

Al maanden lang slaap je niet langer dan 4 uur aan een stuk. De laatste tijd is het vaak maar 2 uur na de vorige voeding dat Kleintje zich weer meldt. In de kerk blijf je niet wakker, rijdend in de auto vecht je tegen slaap. Als vanuit het niets het gehuil op het hoogste volume begint is alles donker om je heen. Wat moet gebeuren gebeurt vanzelf, je bent er niet echt bij betrokken.

Overeind zitten, lampje aan, kussen omhoog, baby uit bed, aanleggen. Soms nog een halfslachtige poging om een speentje aan te bieden hoewel je weet dat dat hooguit een kwartier respijt geeft. Met een zwaar hoofd voeden. Ineens op je wekker zien dat het drie kwartier later is en je een slapend kind in je armen houdt. Baby in bed, kussen recht leggen, lampje uit, hoofd neerleggen, slapen. Tot zo'n 1,5 uur later het gebrul weer begint...

Als om half 7 de dag aanvangt en het eerste licht naar binnen valt wordt je wakker met nekpijn en een intense, trillende moeheid in al je ledematen. Het wordt weer een keer beter, dat weet je. Kinderen hebben je niet hun hele leven 's nachts nodig. Maar hoe kan je functioneren vandaag? Gisteren en eergisteren lukte het ook, dat weet je. Iedereen kreeg te eten, was aangekleed, ging naar school of werk en lag 's avonds weer gezond en schoon in bed. Je kreeg het voor elkaar. Maar je geduld, je concentratie en zélfs je liefde lijken vandaag uitgeput te zijn. "Is dit nu hoe u het moederschap bedoeld hebt, Heere? U vraagt toch meer van mij dan overleven?"

Seizoenen
Het leven met een gezin én een kleine baby kan zwaar zijn. Maar in welk seizoen van ons leven we ook zijn, we maken allemaal onze eigen dalen mee. We vertellen elkaar hoe goed het met ons gaat en we doen alsof we alles onder controle hebben. Moeder zijn is geweldig, toch? Maar wie voelt zich niet eens uitgeput, leeg gezogen, op? Wie voelt zich níet soms totaal ongeschikt voor de rol van moeder. "Voor elke baan die je je bedenken kunt bestaat een opleiding, maar moeder zijn, dat moet ik zomaar kunnen." Wie heeft niet soms heel dringend behoefte aan een arm om je heen en iemand die tegen je zegt: "ik begrijp je, ik heb dat mee gemaakt, ik was daar ook. Ook ik was ongeduldig tegen mijn kinderen, ook ik kreeg weer spijt. Ook ik was moe en teleurgesteld omdat ik het me zo anders had voorgesteld. Onmachtig, omdat ik het gevoel had dat ik het niet kon, dat moeder zijn. Maar weet je, de Heere was erbij en Hij Zelf hielp me erdoor. Hij vergaf en Zijn trouw was elke dag nieuw." 

Mentor
Heb jij ook wel eens behoefte aan zo'n vrouw die in Titus 2 de opdracht krijgt:

Opdat zij de jonge vrouwen leren voorzichtig te zijn, haar mannen lief te hebben, haar kinderen lief te hebben; Matig te zijn, kuis te zijn, het huis te bewaren, goed te zijn, haar eigen mannen onderdanig te zijn, opdat het Woord Gods niet gelasterd worde.

Ik verlang vaak naar zo'n mentor. Maar wat verwacht ik? Dat er zomaar een vrouw op me afstapt van wie de kinderen op het voortgezet onderwijs zitten die  zegt: "hé, ik zie dat jij wel een arm om je heen en wat advies kan gebruiken". Zo lang ik blijf uitstralen dat ik het wel red, zal niemand dat doen.

Dubbele oproep
Ik doe daarom een dubbele oproep, een uitdaging die ik zelf wil aangaan

• Lieve jonge moeder, die er soms doorheen zit en best een luisterend oor en een liefdevol woord kan gebruiken. Bedenk eens welke moeder uit je omgeving je zou kunnen vragen je mentor te zijn. Bid erom, praat erover met je man. Waag de stap. Durf kwetsbaar te zijn. Laat je hart zien. Misschien is het makkelijker om een mailtje te sturen dan iemand rechtstreeks aan te spreken. Het geeft de ander ook de gelegenheid om na te denken over het antwoord. Houd er rekening mee dat het antwoord nee kan zijn.  Waarom is het zo moeilijk te zeggen: "Wil je me helpen? Loop je met me mee?"

• Lieve moeder die het eerste seizoen van moederschap achter je hebt liggen... Bedenk eens wat je geleerd hebt in de afgelopen jaren. Je bent geen expert en elke dag was genade. Maar zou je je zegeningen willen delen met een jonge moeder? Bid erover, praat erover met je man. Spreek ons aan bij de kerk of in de supermarkt. Nodig ons uit voor een bakje koffie. Doe ons een concreet voorstel om te helpen met de kleintjes of een poetsklus. En praat intussen over de dingen die je mee maakte, die je leerde. Wat hielp toen je zoontje waterpokken had. Hoe je met Gods hulp door een moeilijke periode in je huwelijk heen kwam. Hoe je leerde afhankelijk te zijn. Waarmee je nu worstelt. Maar bovenal om te delen dat de Heere goed is. En dat hij ons, moeders, een van de belangrijkste taken in de wereld gaf. Onze kinderen op te voeden voor Zijn aangezicht.

Wie gaat de uitdaging met mij aan?