Bange moeder

“Leven is het meervoud van lef” Deze Loesje uitspraak sierde zijn muur. Ik was 17 en kwam op bezoek tijdens de ontgroening van de studentenvereniging. Of ik die uitspraak herkende. Ik voelde dat ik er in deze ontgroeningstijd mee in moest stemmen. Maar ik voelde ook hoe alles in mij zich ertegen verzette. Ik ben geen held. Als ik de controle dreig kwijt te raken, ben ik vooral bang.

Ik hikte er tegenaan om moeder te worden, vanwege die angst, het niet-meer-terug-kunnen, de verantwoordelijkheid. Ik ben me er zeer van bewust hoe kostbaar een mensenkind is en ik vertrouwde het eigenlijk mezelf niet toe. De liefde en het Godsvertrouwen hebben de scherpe randjes van die angst gehaald. Maar als moeder ben ik banger dan ik soms zou willen. Toen we verhuisden en onze kinderen zo van slag waren. Toen er eentje een Lyme besmetting bleek te hebben. Toen onze dochter kilometers ver naar school zou fietsen en er de eerste week een meisje verongelukte. Maar de angst heeft ook op mezelf betrekking. Wat was het een zwarte dag toen onze peuter gaatjes bleek te hebben. Als ik haar al niet eens voor gaatjes kon behoeden? Wat zou ik mijn kinderen verder allemaal aandoen?

Als je niet van de onbekommerde soort bent, zou je als moeder of vader gek van angst kunnen worden. God verhoede het. En gelukkig doet Hij dat ook. Je kunt alleen maar moeder worden als je afstapt van je eigen verlangen om het perfect te doen. Je moet het lef hebben om eerlijk te zijn over jezelf, maar ook over God. Het heeft mij zo geholpen om ergens de uitspraak te lezen dat ik niet God voor mijn kinderen moet willen zijn. Ik moet God Zichzelf laten zijn, en mijn rol is allereerst mijzelf aan Hem toe te vertrouwen en dan pas mij aan mijn kinderen toe te wijden.

Van een vorige paus is de uitspraak: “Heer, het is uw kerk. Ik ga nu slapen.” Die ga ik maar eens op mijn gezin toepassen.

Auteur: Janneke Burger-Niemeijer