Moeders: perfect, goed genoeg, of... ?

Ik denk dat er geen baan te vinden is waar werknemers zoveel waarde hechten aan de kwaliteit van hun werk, en zichzelf tegelijkertijd zo vaak zien mislukken, als in het moederschap. Voor veel dingen in het leven geldt: wat je erin stopt, dat komt eruit. Hoe meer je studeert en hoe harder je werkt, hoe beter je wordt. Maar zo gaat het niet met moederschap. Ik ben tenminste nog nooit een moeder tegen gekomen die zei: 'ik heb er voor gestudeerd en hard voor gewerkt en nu ben ik heel goed in het moederschap'. Integendeel. Hoe komt dat toch? Moet je als moeder perfect zijn? Wanneer ben je goed genoeg?

Veel moeders worstelen.  Ze doen van alles om een goede moeder te zijn, maar het lukt zo vaak niet. Ik geloof dat daar een trend in de bespeuren valt. Ik lees artikelen, blogs en boeken die gaan over 'goed genoeg moederschap' en over 'loslaten'. Moeders durven te zeggen dat ze het vaak niet goed doen en lijken gezamenlijk de conclusie te trekken dat het met minder óók wel kan. Sterker nog: 'minder' lijkt wel het nieuwe perfect te worden!

Ik snap die beweging wel. Kinderen zijn bijzondere geschenken die (zeker in het begin) helemaal van ons afhankelijk zijn. Daar willen we zuinig op zijn. Via social media zien we van anderen alleen hun prachtige plaatjes en krijgen we de indruk dat we nogal zielig afsteken als we de dingen niet net zo fantastisch op orde hebben als zij. En als je op het schoolplein hoort dat andere kinderen op paardrijles zitten, drie keer in de week sporten, fantastisch piano spelen of ontzettend creatief zijn, dan krijg ik bijna het gevoel dat ik mijn kind iets onmisbaars onthoud omdat ze op geen enkel clubje zit. Maar wat wordt je er moe van als je altijd maar moet aanpassen aan de mensen om je heen. Wat wordt je moe van dat vergelijken en (meestal) mager afsteken ten opzichte van anderen. Dus snap ik heel goed waar die opvatting vandaan komt dat gemiddeld moederschap goed genoeg is. Ik schreef er zelf al eens over en ben het er nog steeds van harte mee eens.

De oplossing
Maar ligt de oplossing tegen perfectie wel in middelmatigheid? Is jezelf pamperen wel de echte tegenhanger van teveel van jezelf vragen? Worden we niet zó vergevingsgezind ten opzichte van onszelf en laten we niet zó alle perfectie varen dat we nauwelijks meer verwachtingen hebben van onszelf?

Verwachtingen van jezelf zijn vervelende dingen, daar ben ik het mee eens. Je voldoet er nooit aan en voelt je daar schuldig over. Maar waar leven we voor?

1. Zijn we op aarde om onszelf verwachtingen op te leggen waar we niet aan kunnen voldoen?
2. Leven we 80 jaar op aarde om een beetje aan te rommelen zonder visie, zonder doel, in middelmatige zelfpampering?
3. Of zijn we op aarde omdat we door God geschapen zijn om Zijn eer te verheerlijken tijdens het poosje dat we hier rondwandelen?

Ik geloof in het laatste. En ook daar, júist daar, kom ik alles in tekort. Als ik mezelf zie zoals ik ben bedacht en gemaakt: als schepsel van God met als enig doel het verheerlijken van God, dan is mijn leven volkomen mislukt. Er is zóveel in mij dat niet is tot eer van God en wat maakt dat Hij wordt gelasterd in plaats van geprezen. Als je daar over nadenkt zakt de moed je in de schoenen, voor vandaag en voor eeuwig.

Gode zij dank
Maar blijft het daarbij? Is dat het enige wat er te zeggen valt over perfectie versus middelmatigheid? Is er dan geen enkel streven in het leven? Zingen we dan de tijd maar uit tot het einde komt? Paulus schrijft over een heel andere weg. Een weg die begint bij God, aan Wie hij de dank toe brengt:

1. Gode zij dank voor Zijn onuitsprekelijke gave (2 Kor. 9:15). Hij gaf Zijn eigen Zoon, als een Kind in de kribbe. Hij wilde Zichzelf vernederen, om de mensen in alles gelijk te worden, behalve de zonde. Zodat Hij als God en mens tegelijk het ultieme Betaalmiddel kon zijn voor de schuld van mensen, die zelf nooit betalen kunnen;
2. De prikkel nu des doods is de zonde; en de kracht der zonde is de wet. Maar Gode zij dank, Die ons de overwinning geeft door onzen Heere Jezus Christus.  (1 Kor. 15: 57). Alleen door Jezus Christus, Gods Zoon, is er redding mogelijk. Alleen door Hem werden de zonde en de dood overwonnen, die wij nooit zouden kunnen overwinnen. Als ik zwak ben, dan is Hij machtig!
3. Maar Gode zij dank, dat gij wel dienstknechten der zonde waart, maar dat gij nu van harte gehoorzaam geworden zijt aan het voorbeeld der leer, tot hetwelk gij overgegeven zijt; En vrijgemaakt zijnde van de zonde, zijt gemaakt dienstknechten der gerechtigheid (Rom. 6:17, 18). Er is vergeving mogelijk door het bloed van Zijn Zoon, waardoor een dienstknecht van de zonde in dienst komt van een andere Meester, en een dienstknecht der gerechtigheid gemaakt wordt.

Je lichaam een offer
Paulus schrijft ook iets heel opmerkelijks over de manier waarop de Heere gediend wil worden. Niet één dag in de week op zondag, niet één uur per dag tijdens je stille tijd, in Bijbel lezen en gebed, maar dat gij uw lichamen stelt tot een levende, heilige en Gode welbehagelijke offerande welke is uw redelijke godsdienst (Rom. 12:1). Ons hele lichaam, alles wat we doen of laten, zou een offer voor de Heere moeten zijn. Hoe dat ooit mogelijk is? En wordt dezer wereld niet gelijkvormig; maar wordt veranderd door de vernieuwing uws gemoeds, opdat gij moogt beproeven, welke de goede, en welbehagelijke en volmaakte wil van God zij (Rom. 12:2). Door het geloof in de Heere Jezus Christus en Zijn volbrachte Middelaarswerk voor schuldige zondaren, kan het gemoed vernieuwd worden. Dan worden we niet meer de wereld gelijkvormig die oproept tot perfectie of middelmatigheid. Dan beproeven we wat de goede, welbehagelijke en volmaakte wil van God is. Uw wil geschiede, Heere!

Afhankelijk
De perfecte moeder zegt: 'Je moet indruk maken met je vlekkeloze gezinnetje, je altijd geduldige glimlach en je blinkende huis.'
De goed-genoeg moeder zegt: 'Onmogelijk! Ik heb van alles geprobeerd om te bewijzen dat ik het goed voor elkaar heb, maar steeds gebeurt er weer iets waardoor ik misluk. Ik ben uitgeput en wil het niet eens meer proberen. Zoals ik ben, ben ik wel goed genoeg!
Een afhankelijke moeder zegt: 'Streef niet naar applaus van mensen, maar bid: "Uw wil geschiede, Heere!" Of zoek ik mensen te behagen? Want indien ik nog mensen behaagde, zo ware ik geen dienstknecht van Christus' (Gal. 1:10).

De perfecte moeder zegt: 'Zorg ervoor dat je uitvindt hoe je een goede moeder wordt! Wees liefdevol, consequent, gestructureerd, flexibel, gastvrij, beschermend, gezond, gezellig, creatief en onderwijzend. In Spreuken 31 lees je precies hoe je moet zijn, dus zorg ervoor dat je net zo wordt als die voorbeeldige huisvrouw!'
De goed-genoeg moeder zegt: 'Ik schreeuw en ik dreig wel eens, ik doe vaak maar wat. Mijn huis is een bende en dat zij zo. Ik ben allang blij als iedereen iets gegeten heeft  en aangekleed is, dus voor huisgodsdienst of creativiteit is hier echt geen ruimte. Kinderen worden zo vast ook wel groot en ik ben de eerste om toe te geven dat ik het niet goed doe. Ik ben het proberen zat en stop ermee. Spreuken 31 had misschien beter niet in de Bijbel kunnen staan'.
De afhankelijke moeder zegt: De enige manier om niet te streven naar perfectie, zonder ontmoedigd te zijn, is afhankelijk te zijn van God, Die volmaakt is. We kunnen voor onze hoge roeping (die inderdaad een grote verantwoordelijkheid is!) niet anders dan volledige leunen en steunen op Zijn genade. Niet dat wij van onszelven bekwaam zijn iets te denken, als uit onszelven; maar onze bekwaamheid is uit God (2 Kor. 3:5).

Is de afhankelijke moeder volmaakt? Verre daarvan! Heel vaak is ze niet afhankelijk en leunt en steunt ze weer op zichzelf in plaats van op God. Het goede dat ze wil doen, doet ze nog altijd niet en het kwade dat ze niet wil doen, staat haar steeds bij. 'Ik ellendig mens!', verzucht ze net als Paulus, die toch heel veel van de Heere geleerd had. Maar ze weet dat waar háár wil, háár perfectie én haar moedeloosheid gekruisigd worden met Christus, ze met Hem mag leven. Ik ben met Christus gekruist; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons van God, Die mij liefgehad heeft, en Zichzelven voor mij overgegeven heeft (Gal. 2:20).

Hij leeft in haar en zij in Hem. Niet perfect. Niet goed genoeg. In alles afhankelijk en gekruisigd met Hem. Ook dat is geen makkelijk leven, maar wel een leven dat vrede en vreugde geeft.