Smaakt en ziet: koester de vruchten van je moederschap

Ik ben er niet zo goed in om herinneringen vast te leggen. Het laatste fotoboek dat we hebben gemaakt is van 2012. Wat schoolschriften en knutselwerkjes betreft ben ik nogal weggooierig (al maak ik van kunstwerken vaak wel een foto... maar die belanden ergens tussen de andere 3000 foto's die nog niet verwerkt zijn). Ik heb van geen van de kinderen zo'n baby-invulboek gemaakt met de data van hun eerste lachjes en tandjes enzo. Misschien ben ik te ongevoelig op dat gebied, of vind ik het gewoon te veel moeite. Ik weet het niet precies, maar eigenlijk vind ik het wel jammer dat ik zo weinig nalaat voor onze kinderen.

Zaaien en maaien
In het boek Elke dag nieuw lees je dat moederschap net tuinieren is. We zaaien en zorgen voor wat God ons geeft. We werken met de talenten en de ervaringen die Hij ons heeft gegeven. Maar we zijn elke dag afhankelijk van Zijn zegen. Zonder Hem kunnen we geen moeder zijn. Het laatste hoofdstuk gaat over zaaien en maaien. Soms zien we weinig vrucht op ons harde werken. Dan zijn de kinderen zo ondankbaar (of dwalen ze van ons weg).  Dan loopt een huwelijk op de klippen, al heb je zo veel gebeden en zó hard gewerkt. Wat een verdriet! Maar wat kan het dan ook moed geven dat de hof van Eden en de hof van Arimathea achter ons liggen en dat het hemels paradijs aan de horizon gloort. We leven en werken niet in de eerste plaats voor het hier en nu, maar voor het eeuwige leven. En onderweg mogen we doen wat God ons te doen geeft.

Maar vaak zijn er ook momenten in je moederschap dat je wél iets ziet van de vruchten die 'gemaaid' kunnen worden. Je geniet van de kleine en grote wonderen van elke dag. Als je ziet hoe je kind een hart heeft voor zwakkeren en het opneemt voor wie het moeilijk heeft. Als je hoort hoe je peuter een eigengemaakt liedje zingt over God. Als je merkt hoe liefde en vertrouwen groeien in je huwelijk. Als je ziet dat eenzame mensen aan je tafel saamhorigheid ervaren bij een open Bijbel en graag terugkomen. Gods barmhartigheden hebben geen einde. Ze zijn elke dag nieuw.

Vruchten bewaren
Jam maken uit eigen tuin, dat is bij mij nog niet gelukt. Er rijpen op ons postzegeltje precies zoveel aardbeien als er per dag worden opgegeten.  Maar als je een grote fruitoogst hebt uit je moestuin, lijkt me dat heerlijk. Om maanden later, als het koud en donker is buiten, zo'n potje open te draaien en de smaak te proeven van aardbeien uit de zomertuin. Zó zou ik ook willen omgaan met de vruchten die God ons in ons leven geeft. Ze verwerken, inmaken, vastleggen, om er later van te genieten. Later, als het misschien wel koud en donker is vanwege tegenslagen of verdriet, terugkijken en smaken hoe goed God is in de vruchten die Hij gaf.

Wat zijn manieren om alles wat groeit in onze tuin vast te leggen, om er later in dankbaarheid van te genieten?

• Fotoboeken. Simpel, maar waar. Daar is voor mij dus nogal wat achterstallig werk te doen.
• Foto's aan de muur zijn ook erg mooi. Van bijzondere gelegenheden, bijvoorbeeld van ons huwelijk, van de geboorte en de doop van de kinderen, maar ook van een gezellige alledaags moment waarop je ziet dat we blij en gelukkig zijn met elkaar (ondanks de ruzietjes die er ook zo vaak zijn).
• Dagelijks dankpunten opschrijven, zoals ik hier al eens beschreef.
• Een notitieboekje waarin je aan je kind schrijft voor als hij volwassen is. Dus niet alleen over dagelijkse gebeurtenissen, eerste tandjes, leren fietsen en spreekbeurten die gehouden worden... Maar ook wat er in jouw hart als moeder leeft als je naar je kind kijkt, hem hoort praten, wat je hoop en verwachting voor hem is, waarom je hem opvoedt zoals je doet, etc. Ik ben hier dit jaar mee begonnen en vind het ook een mooie manier om zelf terug te kijken op gebeurtenissen en je gedachten erover op een rijtje te zetten. Maar ik ben er niet heel trouw in, en schrijf er dus geregeld wekenlang niet in.
• Ben je ook geen verzamelaar? Of kan je juist niets weggooien? Om te voorkomen dat je kinderen straks 10 dozen met jeugdherinneringen op hun zolder hebben staan waar ze nooit meer in kijken, óf dat ze helemaal niets tastbaars overhouden aan hun kindertijd, is het voor mij wel een oplossing om voor alle kinderen 1 grote koffer te hebben (ik heb van die ouderwetse bruine opakoffers). Als er dingen zijn die ik graag voor hen wil bewaren dan gaat het in de koffer. Van elk kind een setje babykleertjes bijvoorbeeld, de doopbewijzen, lieve briefjes die ze schrijven, eerste echte knutselwerkjes, straks de tandendoosjes, etc. Voor ons is dat één koffer tot ze volwassen zijn en is hij eerder vol, dan moet er dus iets uit om ruimte te maken voor wat anders.
• Notities met datum bij Bijbelteksten die van betekenis waren voor het gezin, of waarover gepreekt werd bij bijzondere diensten zoals de doopdiensten van de kinderen
• Gezinstradities die jaarlijks (of vaker) gevierd worden en waaraan kinderen goede herinneringen overhouden. Het was fijn om familie van elkaar te zijn!

Dankbaar zijn
Het bewaren, of 'inmaken' van onze goede herinneringen, de vruchten die God ons geeft in het moederschap, heeft alles te maken met dankbaarheid. Ik heb vaak zó weinig oog voor al het goede dat we krijgen. Ik ben zó vaak geneigd te kijken naar wat moeilijk is en zwaar, of te bedenken wat anders moet, dat ik veel te weinig geniet van alles wat goed is en daar dankbaar voor ben. En dat is nu juist wat ik onze kinderen zo graag zou willen leren: Smaakt en ziet, dat de HEERE goed is; welgelukzalig is de man, die op Hem betrouwt (Ps. 34:9). En dus gaan we vaker jam maken. Potten jam van fijne herinneringen, die we binnenkort of veel later kunnen opendraaien en kunnen genieten van de smaak van wat de Heere gaf. Zijn trouw is elke dag nieuw!

Hoe bewaar jij de goede herinneringen van jullie gezin?