Wekelijks feest

Onlangs verdiepte ik me in de Joodse feesten. Het viel me op dat de sabbat ook een feest is. De orthodoxe Joden kunnen er wat van. Hun zevende dag is echt een aparte dag. Alle werk mag vieren. Iedereen is van tevoren druk geweest. Het eten voor de komende 24 uur staat klaar. Er is tijd voor enerzijds stille ingetogenheid en anderzijds uitbundige vreugde. Allerlei voorschriften beschermen de rust. Misschien voor ons overdreven dat de buurman het lichtknopje moet aandoen. Maar toch: de sabbat is een echte feestdag. Elke week weer feest.

Ik denk aan onze eigen situatie. Ervaren onze kinderen deze dag ook zo? We willen de zondag echt apart houden. En daarmee vallen heel veel leuke dingen voor kinderen weg. Saai, niet om door te komen. Of feest!

De orthodoxe Joden weten het te combineren. Ze mogen niets. En toch ook alles. Er is tijd voor elkaar. Tijd voor lekker eten. Tijd om te zingen. Tijd om in te keren tot de Allerhoogste.

Hij geeft blijdschap Hij geeft tijd om werk te laten rusten en stil te staan bij het heerlijke feit dat de Eeuwige onze Schepper is, Die Zichzelf bekend wil maken.

Naar ons toe vertaald: op zondag nemen allerlei verplichtingen ons niet in beslag en mogen we inkeren tot de Heere. We gaan naar de kerk met een heleboel anderen om daar meer van Hem te horen. Een vreugde om samen op te gaan! En ja, die rol snoep doet het ook wel. Dus dat is feest.

Die kleine kinderen moeten er vooral bij zijn. En ook de groteren. Laat ze maar merken dat we met vreugde naar de kerk gaan vanuit een diepe overtuiging. Om daarna thuis over de verkondiging te spreken. Onder het genieten van de appeltaart. De bijna onafscheidelijke boeken aan de kant. "Wat heb je gehoord vanmorgen?" Samen napraten stimuleert het luisteren naar de preek. Kleine kinderen zijn trots als ze nog iets weten. En hebben ze niets onthouden, dan is het helemaal goed het samen te vatten. Want wij zijn voor onze kinderen vertolkers van de boodschap.

Onvermijdelijk komt er ook gemopper. "Ik snap er toch niets van!" Toch is wachten tot ze het wel begrijpen geen Bijbelse optie. Kinderen horen er altijd bij. Het gaat er niet in de eerste plaats om dat het kind het begrijpt, maar dat de Heere spreekt. Kinderen die gewend zijn om altijd naar de kerk te gaan, krijgen een belangrijk patroon ingestempeld. Dat ze hopelijk hun leven lang meenemen. Dat ze zo weinig begrijpen, is iets om eerlijk op in te gaan. Door ze dan te vertellen dat je meer leert door vaker preken te horen en er samen over te praten.

Het is ook moeilijk. Ten diepste omdat we geestelijke dingen vanuit onszelf niet kunnen verstaan. We houden de zondag apart en zoeken contact met elkaar. Daar moeten we gericht ons best voor doen. Want voor je het weet doen we allemaal weer iets voor onszelf. Gunstige omstandigheden nodigen uit om de gemeenschapszin te versterken: een spel, een puzzel, voorlezen of fotoboeken kijken.

Ik hoorde van een gezin waar de kinderen om beurten mogen kiezen wat ze eten. Dit idee hebben we direct overgenomen. Een ander jong gezin zit rond allerlei hapjes zomaar een hele poos gezellig bij elkaar.

Allemaal elementen om er iets feestelijks van te maken. Zodat de kinderen weten: De zondag is echt speciaal.

Een peiling onder onze tienerdochters wijst uit dat het fijne van de zondag is dat je echt de tijd hebt. De rustdag op zijn best! Hopelijk vinden ze dat over een paar jaar nog zo.

Sarina Brons-van der Wekken