Je zegt het vast weleens, terwijl je de gordijnen openschuift, de ramen openzet en de warmte van de zon op je armen voelt: “Het is weer korte-broeken-weer!” Ik zie zo voor me dat je de korte broeken tevoorschijn haalt en het stapeltje lange broeken achterin de kast schuift, terwijl je zoon wakker wordt door de zonnestralen die naar binnen schijnen. Zeker na een paar sombere dagen vol regen en een grijze lucht, kun je extra blij zijn met de zon en genieten van blote kindervoetjes in het gras. Ik ook!
Verzuchting
Helaas klinkt dezelfde uitspraak uit míjn mond meestal als een verzuchting. Ik schud onmerkbaar mijn hoofd, terwijl kleuterzoon achter de juf de schooldeur uitkomt en zijn knieën opnieuw beplakt zijn met pleisters en een flinke schaafwond zijn benen siert: “Het is weer korte-broeken-weer…”
Gelukkig heb ik ontdekt dat ik niet de enige moeder ben wiens zoon in de zomer rondloopt met blauwe, gele en groene plekken op zijn benen. En nee, niet groen van het gras of geel van een verftekening, maar van het stoeien en stoten, rennen en vallen. Blijkbaar kun je die woorden niet van elkaar losmaken wanneer je een kleine wildebras hebt.
Gelukkig biedt een pleister al snel troost bij kleine jongens verdriet. Minder fijn is het om de pleister eraf te halen om de wond te bekijken of schoon te maken. Ook op deze dag komen er veel tranen bij het zien van de kapotte huid onder de pleister. Terwijl ik zijn deken over hem heen leg veeg ik zijn tranen weg. Denkend aan wat ik ooit leerde bij biologie – iets over het herstellend vermogen van de huid, bloedplaatjes en andere namen die ik wegens te weinig interesse alweer ben vergeten - troost ik hem ermee dat zijn velletje zó is gemaakt, dat het zichzelf herstelt. Vannacht zal er vanzélf een korstje op groeien.
Hoe klein kleuterjongens ook zijn, soms leren ze je lessen waar je weken later nog aan denkt. Lessen waarvan je later beseft dat ze overeenkomen met wat de Bijbel mij leert. Iets wat verontwaardigd kijkt hij me aan, met rode wangen van de slaap. “Dat is écht niet vanzelf hoor, mam. Dat doet de HEERE.” Beschaamd over dit kinderlijk vertrouwen stem ik toe, en enigszins haastig – er wachten nog twee kinderen op een nachtkus, en beneden staat de vaat, en .. – beëindig ik het bedritueel met een kus en een knuffel.
Een kans gehad
Helaas realiseer ik me sommige dingen altijd te laat. Vandaag was er een kostbaar moment wat ik had kunnen benutten, maar niet heb gedaan. Een kans om te praten over Gods kracht en almacht liet ik voorbij gaan, door een blik op de klok en huishoudelijke taken die wachten. Er was een kans om een zaadje te planten in een kinderhart en ons samen te verwonderen over de zorg van de Heere, zowel in grote als in kleine dingen. Bezorgd vraag ik me af hoeveel van deze momenten er dagelijks onbewust aan me voorbij gaan?
Het gebed va Jeremia schiet me te binnen: “Genees mij, HEERE, zo zal ik genezen worden; behoud mij, zo zal ik behouden worden”. Ik denk aan mensen die de Heere Jezus genas toen Hij op aarde was en de Bijbelverhalen die ik had kunnen voorlezen. Ik bedenk antwoorden en zinnen op kinderniveau en realiseer me hoeveel
goeds ik over de Heere had kunnen zeggen – maar niet deed. Ik schiet tekort, maar door zoons met korte broeken en kapotte knieën worden moeders die fouten maken en tekort schieten nieuwe lessen geleerd: de Heere zorgt. We mogen het van Hem verwachten.
Ja lieve zoon, de huid op je knie geneest omdat er een Heere is die ons wonderlijk heeft gemaakt en na zoveel eeuwen nog steeds zorg draagt voor zulke kleine, kwetsbare mensen.. “Want uit Hem, en door Hem, en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid in der eeuwigheid. Amen.”
Dit artikel is geschreven door Andrea
Opvoeden doe je samen!
Leer van elkaar door het onderlinge gesprek! Wij komen graag naar jullie voor toerusting op maat. Bekijk de dienstenpagina voor ons aanbod of stel je vraag per mail aan Thera.
Neem contact op
