Het was in klas 3 bij meester Van Ledden. Ik verheugde me altijd op de woensdag en dan vooral op het moment na gym. We zongen dan namelijk mijn favoriete lied. Dat had niets van doen met de inhoud, meer met de lengte. Het was een lekker lang lied. In de Barnabaskerk in Apeldoorn doen ze er ongeveer 3 minuten over, aldus Youtube.
En dan ben je geen kind meer, maar heb je zelf kinderen. Een van hen komt uit koor thuis met een briefje waarop dit lekker lange lied staat. Ik was helemaal blij en zong het telkens. Thuis en onderweg. Als we naar bed gingen en als we opstonden. De kinderen begonnen steeds meer woorden mee te zingen.
Toen we de zondag erna ’s middags naar de kerk gingen, was daar voor de kinderen het feest van de herkenning. De predikant kende de tekst van ons lekker lange lied ook! Hij kon hem zelfs helemaal uit z’n hoofd opzeggen.
Ik was verbaasd. De kinderen waren al heel wat keren in de middagdienst geweest. Toen het lekker lange lied via koor ons huis in kwam, zeiden ze niet: “Die woorden hebben we al zo vaak gehoord. Die zegt de dominee toch ook?” Nee, niets van dat alles. Nu hebben we de tekst thuis geleerd en horen ze in de kerk voor het eerst bewust dat deze woorden klinken.
Die volgorde sla ik in m’n hoofd op. Als ik wil dat m’n kind bewust iets hoort tijdens de dienst, moet ik er eerst thuis inhoud aan geven. Eigenlijk wel logisch. Thuis kan ik op het niveau van m’n kind insteken en is er tijd voor herhaling. Maar ja, hoe logisch het ook is, ik had het me nooit gerealiseerd.
Wie z’n kind dit lekker lange lied ook wil leren, kan op Youtube zoeken op:“Apostolische Geloofsbelijdenis”.