Trouwen, maar niet in de kerk

Onze zoon deelde ons mee dat hij over een paar maanden wil trouwen voor de burgerlijke stand. Zijn vriendin en hij zijn niet van plan om in de kerk te trouwen, omdat ze er nog niet uit zijn welke kerk dat moet worden. Ze willen wel naar de kerk blijven gaan en zich er na hun trouwdag rustig op gaan oriënteren welke het moet worden. Wij zijn heel verdrietig en ook boos dat ze zo’n belangrijke stap zetten zonder daarbij de zegen van de Heere te vragen.

Het is erg moeilijk als kinderen in hun leven stappen zetten waar ouders het fundamenteel mee oneens zijn. Als ze er zelf diep van doordrongen zijn dat ze de Heere bij alles nodig hebben, doet het pijn als hun kind op zijn trouwdag niet in de kerk komt om het huwelijk met God te beginnen. Het huwelijk is een heel belangrijke stap en wat kun je beter doen dan op de drempel van deze nieuwe fase Gods zegen te vragen? Juist omdat wij als mensen zo afhankelijk zijn en Gods hulp in alles zo nodig hebben. Dan is het rijk waarmee het trouwformulier begint: God wil de gehuwden bijstaan in de zorgen en problemen die zeker zullen komen.

Het is nodig dat er gaandeweg de verkeringstijd over belangrijke kwesties overeenstemming wordt bereikt. Gelukkig willen beiden wel naar de kerk blijven gaan. Dat is verblijdend en hoopgevend. Maar als je niet uit hetzelfde kerkgenootschap komt, kan het een moeilijke beslissing zijn naar welke kerk je samen gaat als je getrouwd bent. Wordt het de kerk van de een of die van de ander?

Grondige afweging
Als de verschillen tussen beide kerken erg groot zijn en de een zich absoluut niet thuis voelt in de kerk van de ander, vraagt dat een grondige afweging. En ook oriëntatie. Als beiden nog deel uitmaken van het ouderlijk gezin is die gelegenheid om zich te oriënteren op verschillende kerken er mogelijk niet. Het kan lastig zijn om een knoop door te hakken in de verkeringstijd als je nog te weinig weet.

Toch is het belangrijk om het op dit punt eens te zijn bij het inzetten van een gezamenlijke toekomst. Je gáát samen ergens voor. Juist verkeringstijd is geschikt om tot een gezamenlijke beslissing te komen. Uitstellen tot in het huwelijk klinkt misschien aantrekkelijk, maar wat gebeurt er als er ook dan geen overeenstemming bereikt kan worden? Dat kan dan al snel leiden tot frictie en onenigheid. Wat als er spoedig een kindje komt? Al met al reden genoeg om zo’n belangrijke beslissing in de verkeringstijd te nemen.

Verwerken
Het is moeilijk als een kind waar je veel van houdt, een stap zet waar je totaal niet achterstaat. Toch moeten ouders op een zeker moment een stap terug doen. Volwassen kinderen zijn zelf verantwoordelijk voor hun beslissing. Ook al zijn ouders het er absoluut niet mee eens ze kunnen hun kind niet dwingen om te denken zoals zij denken.

Betekent dit dat ouders helemaal niets kunnen doen? Enerzijds wel, anderzijds niet. Ouders zullen hun volwassen kind moeten loslaten, ook als het lijnrecht tegen hun mening ingaat. Er is geen gezagsrelatie meer waarin je gehoorzaamheid kunt vragen.

Toch is daarmee hun rol niet uitgespeeld. Ze blijven ouders en daarom kunnen ze in gesprek gaan met hun kind en meedenken. Uit de brief komt niet naar voren welke relatie er tussen zoon en ouders is. Als het een kind is waarmee ouders altijd goed konden praten, mag verondersteld worden dat er samen gepraat kan worden. Als er echter normaal al nooit veel contact was over godsdienstige vragen, is het lastiger om in gesprek te gaan over zo’n aangelegen punt als dit.

Ouders zullen de onthutsende boodschap moeten verwerken. Kort na een ontstellende mededeling kunnen gevoelens heel intens zijn. Boosheid en verdriet worden in alle hevigheid gevoeld. Misschien speelt ook schaamte een rol, omdat de gemeenschap afkeuring zal laten blijken. Vaak neemt de intensiteit van gevoelens na verloop van tijd wat af. Daarom is het vaak beter even te wachten met het in gesprek gaan, zodat de emoties wat bedaard zijn, al blijft het erg pijnlijk.

Luisteren
Als het gesprek plaatsvindt, is het belangrijk om echt te luisteren in plaats van direct met een oordeel te komen. Dat is heel moeilijk, maar probeer te luisteren en vragen te stellen over wat het moeilijk maakt om tot een keuze voor een kerk te komen.

Probeer mee te denken in oplossingen. Als het echt niet meer lukt om een keuze te maken, is het dan mogelijk om toch in de kerk van een van beiden te trouwen? Beide kerken staan op dezelfde Schrift en belijdenis, dus is het voorstelbaar om een van beide te kiezen?

Welke struikelblokken zien ze? Wat is het probleem om de kerk erbij te betrekken? Vreest de zoon afkeuring van zijn familie op de prediking als hij bij haar in de kerk trouwt? En zeggen ze daarom: Laat heel die kerk op onze trouwdag maar zitten? Het is belangrijk om de diepere overwegingen te weten, zodat er wederzijds begrip kan ontstaan.

Meeleven en gebed
In veel gezinnen zijn er zorgen rond kinderen. Vaak weten we dat niet van elkaar. Toch zou het goed zijn om deze zorgen meer met elkaar te delen en anderen te betrekken bij de ontstane moeilijkheden. Bijvoorbeeld met mensen uit de kerk, maar ook uit de familie of de ouders van zijn vriendin. Het kan steunend zijn om samen te praten en zodoende beter te weten wat verstandig is. Ook geeft het steun als je weet dat anderen voor je gezin bidden.

Ouders zullen dat ook doen: bidden voor hun kinderen en voor zichzelf, om wijsheid te ontvangen. Iemand zei eens: Nu mijn kinderen groter worden en volwassen zijn, ben ik meer in gesprek met de Heere over mijn kinderen dan toen ze klein waren. Al zou het gesprek met ons kind stoppen, we kunnen altijd met de Heere spreken over onze kinderen.

Tips

• Bid of zij tot het inzicht mogen komen dat bij zo’n belangrijke stap Gods zegen nodig is.
• Bid of zij zullen begrijpen waarom de keuze voor een gezamenlijke kerk vóór de trouwdag genomen moet zijn.
• Bid of zij mensen ontmoeten die hen helpen bij de keuze.Laat de emoties tot rust komen als ze erg intens zijn.
• Bid om wijsheid om met hen te spreken.
• Luister open en eerlijk naar wat hen ervan weerhoudt om in de kerk te trouwen.
• Spreek met anderen over de ontstane situatie.

Tekst: Sarina Brons-van der Wekken