Lief dagboek

Corrie Oudijn (38) en Mirjam Schippers (23) vertellen erover. Zij schrijven heel geregeld in hun dagboek. De één met name om grappige uitspraken van haar kinderen te onthouden, de ander om de dingen van alledag te verwerken. Marijke* houdt een geestelijk dagboek bij. “Ik hoop dat mijn aantekeningen later tot bemoediging en onderwijs mogen zijn voor mijn kinderen.”

Corrie Oudijn, moeder van zes kinderen, begon met dingen op te schrijven nadat haar oudste een grappige uitspraak deed. „Mijn moeder had ook zo’n schrift en eigenlijk doe ik het haar dus gewoon na.” Haar kinderen weten ook dat ze dingen opschrijft en zeggen nog weleens bij een grappige uitspraak: ‘Die moet u opschrijven, mam!’ „Een voorbeeld van een uitspraak die ik heb opgeschreven is bijvoorbeeld deze,” glimlacht ze. „Nadat de dominee op school alle klassen had bezocht, zei één van onze kinderen: „De baas van de kerk zat op de juf d’r stoel!” Of toen een van mijn kinderen psalm 136:7 moest leren en bij hoog en laag beweerde dat het was ‘God schiep aan des Hemels strand’ in plaats van ‘God schiep aan des Hemels trans’.”

Mirjam begon met schrijven toen ze in de brugklas zat. „Ik heb het toen anderhalf jaar volgehouden. Een jaar later deed ik nog twee pogingen om weer te beginnen. Een tijdje later besloot ik mezelf nog een kans te geven: ik zou in een dagboek gaan schrijven en zou proberen dit minstens één jaar vol te houden. Inmiddels schrijf ik al acht jaar in mijn dagboek.” Mirjam probeert het structureel bij te houden en iedere dag te schrijven. „Meestal schrijf ik in mijn dagboek een verslag van de dag. Over wat er gebeurde en soms, als ik er wat meer tijd voor neem, over hoe ik mij daarbij voelde. Ook als iemand die dag wat grappigs zei of deed, probeer ik dat te onthouden en op te schrijven.”

Om te onthouden
Zowel Corrie als Mirjam merken dat ze door dingen op te schrijven, ze ook beter kunnen terughalen in hun herinnering. Corrie: „Als ik later teruglees, ben ik sommige dingen echt vergeten. Door ze terug te lezen, herinner ik weer hoe het was.” Hoewel haar kinderen er op latere leeftijd niet altijd aan herinnerd willen worden: „Mijn zoon zei toen hij klein was eens, tijdens het thuis eten tussen de middag: ‘Mam, ik wil nooit meer naar school. Weet je waarom niet? Omdat ik jou zóóó lief vind’. Daar wil hij nu hij groot is natuurlijk niets meer van horen,” lacht ze.

Als je kind een flinke puberbui heeft, is het fijn terug te lezen dat het vroeger goede en fijne dingen heeft gezegd­

Heerlijke kinderdingen
Hoewel Mirjam niet meer zonder haar dagboek kan, raadt ze het niet iedereen aan. „Het past niet bij iedereen om een dagboek bij te houden. Ik raad het aan als mensen zeggen dat ze al eerder in een dagboek hebben geschreven en aangeven dat ze het leuk vinden om weer te gaan doen. Of als mensen het lastig vinden om hun gedachten te ordenen of graag dingen willen onthouden.”

Corrie: „Ik denk dat het echt meerwaarde heeft om een dagboek bij te houden. Zodat je later weer die heerlijke kinderdingen kunt herinneren. Als ze dan eens een flinke puberbui hebben, is het heel fijn om te herinneren dat ze ook goede, fijne, leuke en grappige dingen hebben gezegd.” Ze heeft dan ook als tip voor andere ouders: „Schrijf het echt meteen op. Het is mij meerdere keren overkomen dat ik dacht: ik onthoud het wel en schrijf het later wel even op. En dat ik er dan later niet meer op kon komen.”

Teruglezen
Corrie heeft het voornemen om later iets te doen met de dingen die ze heeft opgeschreven, bijvoorbeeld op een bruiloft. „Maar dan alleen de leuke uitspraken, waar ze zich niet voor hoeven te schamen. Een beetje plagen mag, maar ik vind wel dat daar wel grenzen in zijn.”

Mirjam: „ Toen ik net weer begon met in een dagboek schrijven, dacht ik dat het leuk zou zijn om ieder jaar op oudejaarsdag mijn dagboek van het afgelopen jaar terug te lezen. Dat is tot nu toe nog niet één keer gebeurd. Wel lees ik af en toe iets terug, bijvoorbeeld om te kijken wat er twee, drie of vijf jaar geleden op deze dag ook alweer gebeurde. En dan lees ik vaak een hele week of maand terug. Het is heel leuk om te zien hoe je in de afgelopen jaren gegroeid bent. Tijdens mijn tienerjaren dacht ik bijvoorbeeld dat ieder afscheid het einde van de wereld was en kon ik me niet voorstellen dat het leven daarna gewoon weer verder zou gaan. Achteraf blijkt dat dat wel het geval is en dat je van alles wat je meemaakt sterker wordt.”

Tekst: L. Siebelink