Een stap terug

Loslaten. Het is dagelijkse praktijk in de gezinnen van Cora en José. “Bij jonge kinderen gaat het nog het gemakkelijkst, stellen beide moeders. Cora: “Nou ja, mn dochter van acht kan eigenlijk al best alleen naar huis fietsen uit school. Maar ik vind het nog erg gezellig bij het hek.

José, moeder van een groot gezin, geeft het eerlijk toe: „Ik houd graag alles onder controle.” Ze is zich ervan bewust dat ze af en toe een stap terug moet doen en dat doet ze dan ook, maar het hoe en wanneer kost haar de nodige hoofdbrekens. „Dat merk ik vooral bij onze oudste van twintig. Uit ervaring kan ik nu vertellen hoe gevaarlijk het is om je kinderen te gaan wantrouwen. Bij haar deed ik dat dus. Als er keer op keer iets gebeurt waarmee je niet blij bent, ben je geneigd om de volgende keer te zeggen: Wat is dat nou weer? Wat heb je nu weer gedaan? Toen ik mezelf daarop betrapte, heb ik bewust een stap teruggenomen. Dat heeft ons beiden een stuk rust gegeven. Ik spreek haar wel op dingen aan, maar probeer daar het goede moment voor af te wachten. Bij echt belangrijke zaken gaat mijn man het gesprek aan. Dan is het rendement groter. Soms wijs ik haar erop dat ik iets niet zeg omdat ik dat nu zo graag wil, maar omdat de Heere dat zo wil. Dat moet je natuurlijk niet dagelijks gebruiken, maar ik vind dat je ze dat bij wezenlijke zaken wel voor moet houden. Onze kinderen moeten zelf keuzes leren maken, hun neus desnoods een keer stoten. En als ze keuzes maken die wij als ouders liever niet zien, wil de Heere je daarvoor op de knieën hebben. Hij heeft met alles een doel. Al begrijpen wij dat niet altijd. We moeten er in de opvoeding niet van uitgaan dat wij, ouders, alles zelf kunnen oplossen. We mogen in vertrouwen met alle zorgen naar de Heere toe.”

In de kost
Ook Cora ondervindt dat kinderen andere keuzes maken dan zij zou willen. „Een van onze zoons ging studeren. Hij wilde op kamers in een grote studentenstad, maar kende er niemand. Naar mijn idee ontvluchtte hij de regels van thuis. Maar hij kon toen nog amper een nachtje bij iemand logeren. Wij hebben hem geadviseerd een opleiding in de buurt te zoeken of met de trein op en neer te gaan reizen. Die adviezen landden allemaal niet. In de kost wilde hij ook niet. Dan zeg je op een gegeven moment: Zoek het maar uit, stoot je neus dan maar. Hij trok in een studentenhuis met nog twintig anderen. Na een week had ik hem huilend aan de telefoon. Het ging niet. Uiteindelijk is hij toch bij iemand in de kost gegaan en dat ging goed. Waar ik me bij hem nog steeds over verbaas, is dat hij eerst bij wijze van spreken helemaal aan mij kleefde en nu helemaal los is van mij. Het lijkt of hij me voor geen enkele beslissing meer nodig heeft

Oilily-tasje
De oudste dochter van José vraagt haar moeder nog wel geregeld naar haar mening. Bijvoorbeeld als ze samen winkelen. „Pas had ze in een winkel een kort spijkerrokje uit de rekken gevist. Zo’n gebleekte met rafels. Ze vroeg me hoe ik die vond. ‘Niet mooi’, was mijn reactie. ‘Waarom mag ik die niet kopen?’ vroeg ze. ‘Ik heb niet gezegd dat jij hem niet mag kopen. Je vroeg hoe ik hem vond en ik vind hem niet mooi.’ Toen ben ik maar even bij andere kleren gaan kijken. Ik kan tegen haar niet zeggen dat ze die niet mag kopen. Ze werkt en koopt de kleren dus van haar eigen geld. Ze heeft het rokje gepast en hem na een poos teruggehangen. We proberen bepaalde kledingstukken buiten de deur te houden. Dit geldt voor zowel de jongens als de meisjes. Ik vind dat je daarin als ouders best regels mag hanteren. Moeilijker wordt het wanneer ze op zichzelf gaan wonen of trouwen.”

Dat kan Cora helemaal met haar meevoelen. „Als ik nu bij m’n getrouwde dochter ben, heeft ze vaak een broek aan. Dat vind ik jammer, maar ik zeg er niets van. Haar man zou het belachelijk vinden. Ik houd de relatie liever goed dan dat ik die door zulke dingen laat verstoren.” Met een andere dochter gaat Cora geregeld de discussie aan of ze niet te veel geld uitgeeft aan kleren en alles wat daarbij hoort. „Moet het nu echt een Oilily-tasje zijn? Je kunt toch ook een andere tas kopen? ‘Oh, daar komt mama weer met haar commentaar’, zegt ze dan. Ze vindt dat ik me er te veel mee bemoei. Maar ik wil haar wel voorhouden dat een christen sober hoort te leven. We hebben het veel te goed in deze wereld. Toch kan ik dat soort uitgaven niet tegenhouden. Ze betaalt het van haar studiefinanciering.” Winkelen met oudere kinderen is voor Cora een gepasseerd station. „Geen discussies meer in winkels. Die bewaren we voor thuis. Hebben ze bijvoorbeeld een nieuwe winterjas nodig, dan vertel ik het bedrag dat ze eraan mogen besteden en gaan ze zelf zoeken. Deze aanpak bevalt mij erg goed.”

Verantwoordelijkheid
Het is echter niet de kledingkeuze, maar het computergebruik dat beide moeders echt zorgen baart. „Oudere kinderen met veel vrije tijd zitten soms hele dagen op hun kamer achter de computer. Wat ze dan allemaal doen? Geen nuttige dingen, in ieder geval”, vertelt Cora. José: „Het computergebruik is zo oncontroleerbaar. Onze zoon van achttien heeft voor zijn opleiding een eigen laptop nodig. Op zolder kan hij het draadloze netwerk van buren op. Pas had hij muziek gedownload. Toen ik daar wat van zei, heeft hij het verwijderd. Maar hij kan het morgen natuurlijk direct weer doen. Op zo’n moment wijs ik hem op zijn eigen verantwoordelijkheid. Wij hebben voor het gezin Kliksafe gekozen. Maar als hij op deze manier het filter ontduikt, is het voor zijn eigen verantwoording wat hij op internet doet. Als hij op kamers had gezeten, had ik er nog minder zicht op.”

Met open armen
Cora én José hebben kinderen om wie ze zich bijzondere zorgen maken. Toch merken ze ook op dat dit niet altijd terecht is. José: „We maken ons wel eens druk om de verkeerde. Dat zie je bijvoorbeeld in de gelijkenis van de verloren zoon. De oudste blijft thuis, maar het is geen bewuste keuze van hem en het loopt helaas niet goed met hem af. De jongste heeft heel wat geëxperimenteerd - dat is dus van alle tijden - maar komt terug bij de Vader. Voor ons als ouders de les: Ontvang ze met open armen, als ze hun neus gestoten hebben.” De namen zijn om privacyredenen gefingeerd Margreet van den Berg