Wij hebben een zoontje van twee jaar. Hij is een echt moederskindje, die geen stap van mijn zijde wijkt. Als hij even mijn aandacht niet heeft, krijg ik een mep van hem. Afscheid nemen van mij valt hem altijd zwaar en karweitjes zoals hem uit bed halen of in bad doen, moet ik doen. Mijn man niet. Het streelt mijn ego als moeder, maar ik kan er ook ontzettend moe van worden. Hoe kunnen we ervoor zorgen dat mijn zoontje wat minder afhankelijk van mij is?
Je vraag wijst in de richting van twee veronderstellingen: ten eerste zoekt je kind zijn veiligheid bij jou en jou alleen ten tweede probeert hij jou zijn wil op te leggen en te kijken in hoeverre dit lukt.
Bij het zoeken naar veiligheid bij jou, lijkt het alsof je zoon zich niet veilig genoeg voelt om de wereld te gaan ontdekken, wat de meeste kinderen op deze leeftijd juist volop doen en ook zouden moeten doen.
Ontdekken is leren, is ontwikkelen. Het is goed als je jouw kind hierin gaat stimuleren. Hoe? Door zo constant en voorspelbaar te zijn als je maar zijn kunt.
Zo weet je kind: wat ik ook allemaal ga ontdekken, mijn moeder is een basis die hetzelfde is en blijft. Hanteer vaste regels, vaste volgordes en bereid je kind voor op de activiteiten die je onderneemt. Zeg bijvoorbeeld ongeveer een kwartier van tevoren: “We gaan straks naar tante op de koffie.” Probeer ook steeds hetzelfde te reageren op situaties die zich voordoen. Als hij een beker drinken omkiepert, lach er dan niet de ene dag om terwijl je de andere dag flink boos wordt. Een rustige en voorspelbare reactie zijn van groot belang voor je kind. Van daaruit kun je hem stimuleren om meer op onderzoek uit te gaan. Zorg voor speelgoed in huis(niet teveel tegelijk) dat goed geordend is op soort en dat uitnodigt om ermee te gaan spelen. Je zou je kind in zijn spel op weg kunnen helpen, en dan aankondigen dat je even de aardappels gaat schillen. Zo bereid je hem voor op het alleen spelen. Je kunt hem ook eens laten spelen met een leeftijdgenootje. Wie weet heef hij dan iets minder aandacht voor jou en ontdekt hij hoe leuk dat kan zijn.
De tweede gedachte die je vraag oproept, is die van een kind van twee dat zijn wil aan het ontdekken is en die uitprobeert op jou. Je schrijft dat hij je mept wanneer je je aandacht even niet bij hem hebt, en ik kan me bij het bad- en bedritueel dat persé door jou moet gebeuren ook enig spektakel voorstellen.
Wat dit betreft moet je er even doorheen als je de baas wilt zijn en blijven in je gezin. Vertel bijvoorbeeld bij het avondeten dat papa hem vanavond in bad gaat doen en blijf vervolgens weg bij het badgebeuren, ook al wordt er nog zoveel protest gemaakt.
Ook hierbij geldt dat duidelijkheid, voorspelbaarheid en consequent zijn het uiteindelijk zullen winnen. Immers, je zoon maakt amok om zijn zin te krijgen: mijn moeder moet mij in bad doen! Als je toegeeft, zal hij de volgende keer zeker weer protesteren, omdat hij weet dat dit loont. Als hij leert dat huilen niet helpt om zijn zin te krijgen, zal hij er vroeger of later mee stoppen. Als hij je mept, raad ik je aan hem te negeren. Blijft hij meppen, dan kun je hem even apart zetten op een stoel ergens in de woonkamer, waar hij weer af mag als jij dit aangeeft. Een paar minuten is vaak lang genoeg op deze leeftijd. Beloon vervolgens goed gedrag!
Het komt dus neer op een positieve inslag, een uitstraling van rust en voorspelbaarheid en… een lange adem.
Succes!
Opvoeden doe je samen!
Leer van elkaar door het onderlinge gesprek! Wij komen graag naar jullie voor toerusting op maat. Bekijk de dienstenpagina voor ons aanbod of stel je vraag per mail aan Thera.
Neem contact op
