Terwijl ik boven de kinderen naar bed bracht ging de deurbel, op 31 oktober 2018. Ik hoorde kinderstemmen en manlief die iets stond uit te leggen over duisternis en licht. Een vluchtige blik uit het slaapkamerraam van onze dochter deed me snel de gordijnen weer dichttrekken. Kinderen met puntmutsen, maskers, kapmessen en doodskoppen stonden voor de deur. Toen even later echter weer de deurbel ging, hoorde ik geen kinderstemmen, maar een woedende moeder: hoe we het dúrfden om een onschuldig kinderfeest te verstoren met onze vrome verhalen. Want zo was er voor die kinderen toch niets meer aan! En dat was ónze schuld.
