Onbesproken

“Wat vind je daar nu van?” Zojuist zijn m’n gesprekspartner en ik er getuige van geweest hoe een andere ouder de opvoeding aanpakt. Plompverloren wordt er naar mijn mening gevraagd. Het voelt ongemakkelijk. Ik wil hier niet gaan zitten smoezen over een andere ouder. Aan de andere kant is de vraagsteller oprecht benieuwd naar mijn visie en haar kennende niet uit op ‘lekker ff roddelen’.

“Ik snap echt niet waarom ze hem niet stimuleert het speelgoed te delen. Hij leeft niet alleen op de wereld!” Ik probeer wat begrip te kweken voor deze ouders. “Zij kennen hun kind het beste, misschien is dit nu gewoon niet een geschikt moment om hier de strijd over aan te gaan.” Er volgt een discussie over wat in deze situatie handig zou zijn.

Later spreek ik de besproken ouders. Na wat koetjes en kalfjes vraag ik hoe het gaat met hun kind en zelf beginnen ze te vertellen over hun vreugde en struggles in de opvoeding. En zo komen we ook nog terug op het voorval van net, over het wel of niet delen van het speelgoed.

Ik vermoed dat wanneer ik direct over dit voorval was begonnen, dat ze zich aangevallen hadden gevoeld. Door eerst te luisteren, ontstaat er openheid. Ik moet eerlijk bekennen dat me dit ook niet altijd lukt. Soms erger ik me aan het handelen van andere ouders en laat ik het er maar bij. Mijn irritatie zit dan in de weg om met een open, niet veroordelende houding het gesprek aan te gaan.

Ik vraag me af: worden wij ook besproken? Het zou jammer zijn als tips en tops van mede-opvoeders op de plank blijven liggen. Ik neem me voor om wijze ouders om ons heen uit te nodigen ons feedback te geven, want ik kan me niet voorstellen dat wij van onbesproken opvoedgedrag zijn.

Kasper van Helden