Mijn oma Jansje is door het Oorlogs- en Verzetscentrum Groningen geïnterviewd over haar rol in de Tweede Oorlog. Over haar verzetswerk voor Trouw en haar gevangenschap in het Groningse Scholtenshuis werd een heuse documentaire gemaakt die door RTV Oost is uitgezonden. Als kleinkind en naamgenoot was ik bij de première aanwezig. Samen met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen keken we de film.
Het grote verhaal van de Tweede Wereldoorlog kennen we natuurlijk allemaal. Ook de verhalen van verzet, gevangenschap en concentratiekampen ken ik goed. Natuurlijk las ik “Reis door de nacht” en onlangs bezocht ik Kamp Vught met onze kinderen. Zelfs mijn eigen kinderen van 9 en 11 hebben al boeken over Anne Frank en over de Tweede Wereldoorlog gelezen. Ze hebben via school een monument geadopteerd en we nemen ze altijd mee naar de plaatselijke Dodenherdenking. Onbekommerd zong mijn zoon het Wilhelmus mee, dat hij net geleerd had. “Mijn schild ende betrouwen zijt Gij, o God mijn Heer”.
Opa’s en oma’s komen vaak uit een generatie waarin niet heel gemakkelijk en open over geloof wordt gesproken. Zo ook mijn oma. Eigenlijk had ze haar hele verhaal liever niet zo openbaar voor de camera verteld. Wat zijn wij blij dat ze het gedaan heeft. Want alleen door te vertellen geef je door: verhalen, getuigenissen. Kleine zinnen in zo’n verhaal zijn zo’n getuigenis. “Ik vond het gewoon een wonder”. Dat zei oma toen haar werd gevraagd hoe het kwam dat ze in 1944, na weken gevangenschap, opeens werd vrijgelaten. Een wonder. Zo’n zin blijft hangen bij ons als kleinkinderen en als achterkleinkinderen. We leren van oma natuurlijk moed en doorzettingsvermogen. We leren van haar om dienstbaar te zijn en ons in te zetten voor recht en gerechtigheid. Maar we horen ook van haar hoe God erbij was. Hoe er wonderen gebeurden in oorlogstijd.
Ze vertelde over twee mensen die in de gevangenis gedoopt werden. En ze vertelde over die ene keer dat ze naar de kerk mocht. Daar zongen ze psalm 138 vers 4.
Als ik, omringd door tegenspoed,
bezwijken moet, schenkt Gij mij leven;
is 't, dat mijns vijands gramschap brandt,
Uw rechterhand zal redding geven.
De HEER is zo getrouw, als sterk;
Hij zal Zijn werk voor mij volenden,
Verlaat niet wat Uw hand begon,
Levensbron, wil bijstand zenden.
Als familie zongen we deze psalm, samen met oma. “Oma kon niet meer meezingen, hè mam”, merkte mijn dochter op. Mijn oma die inderdaad niet zo gemakkelijk haar gevoelens kan tonen, zweeg. Wij zongen voor haar. Wat een prachtig moment was dat. Ik weet dat het klinkt als een open deur, maar wat is het bijzonder als verhalen verteld worden. Wat is het prachtig als oma’s en opa’s iets van hun leven kunnen delen, ook van hun leven met God. Wat is het prachtig als vier generaties samen voor God zingen!
Dit artikel is eerder verschenen in het Friesch Dagblad.
Opvoeden doe je samen!
Leer van elkaar door het onderlinge gesprek! Wij komen graag naar jullie voor toerusting op maat. Bekijk de dienstenpagina voor ons aanbod of stel je vraag per mail aan Thera.
Neem contact op