Loslaten wat wij niet geven kunnen

“Mam, dit was echt het leukste van de hele vakantie!” met een zucht kijkt onze kleuter omhoog. Samen lopen ze voor mij op het voetpad naar ons vakantiehuis. De geleende skelter, of nee, ik zeg het niet goed, de gehúúrde skelter is weer terug in het fietsenhok met bijbehorend hangslot. Zijn kleuterbenen waren versleten van het fietsen en trappen. Het was een loodzwaar ding wat nodig gesmeerd moest worden. Maar dat kon de pret niet drukken. Hij had een skelter! Een grote! Een hele grote stoere! Zijn kuif kwam maar net boven het stuur uit en zijn lange benen konden precies rondtrappen. Hij was de koning te rijk! Na even oefenen, in de berm en uit de berm, waar is de rem, pas op een paaltje, kijk uit voor de benen van die meneer, nee andere links, stopstopstop… ging het prima.

Afstand nemen
Na een flink rondje en wat geparkeer in de bloemenperkjes was het tijd om de boel weer terug te brengen. Ik viste
snel onze slapende dreumes uit haar campingbedje en natuurlijk mocht zij ook nog even op de skelter. Niks voorzichtigheid. Niks kijk uit… ze probeerde waarachtig om de wielen in beweging te brengen door heel hard heen en weer te wiebelen. Ik zag haar mooie gebitje al aan scherven gaan en daarom snel in optocht naar het fietsenhok.

Ik was hoogst verbaasd hoe makkelijk onze wegpiraat weer afstand deed van de skelter. Kunnen kinderen dan zo makkelijk afstand doen van dingen, zoveel makkelijker als ik dat kan? Mijn wenkbrauwen gingen een flink stuk de lucht in. Want ik beleef afstand nemen echt anders. Ook het afstand nemen van iets wat ik hem zo gunde! Want toen hij
over het pad slingerde en luid riep hoe geweldig het was, bedacht ik hoe leuk het zou zijn als we voor hem zo’n skelter zouden kopen. Afgezien van de prijskaartjes had ik al snel een opruimprobleem. Dat grote ding kunnen we nooit kwijt in de schuur, of ernaast.

Geloof gunnen
Ooit kreeg ik wel een skelter, ik weet het nog. Een roze! Ik was zo blij. Ik mijmer nog even door over de gun-factor van een moeder. Want nog een stap lastiger is het gunnen van iets wat je ze niet geven kunt! Ik gun mijn kinderen alles wat ze nodig hebben om te leven tot eer van hun Schepper. Al kon ik tien skelters cadeau doen, dat stukje geloofsvertrouwen kan ik ze nooit geven. En dát loslaten is voor mij onmogelijk, ik krijg het er warm van! Zonder skelter zullen onze kinderen ook verder ontwikkelen, hun benen groeien wel. Maar dat andere kunnen ze toch niet missen? Ik zou het wel in hun broekzak willen stoppen, net als de dominee afgelopen zondag: als het kon was hij bij de deur gaan staan om de genade bij de uitgang uit te delen.

Ik kijk omhoog! Want de Schepper gunde mij al zoveel… Hij gaf onze kinderen het leven en twee keer was er een zondagmorgen waarop we voorin de kerk stonden. Ik kon dat kleine kindje alleen maar naar het doopvont toedragen, meer kon ik niet doen en het hoefde ook niet. Het was genade. Het geschepte water rolde over het hoofdje en drupte in overvloed als teken van Gods verbond. Hij riep ze bij hun naam. Hij kent ze, Hij kent mij… De gemeente zong ons toe, de woorden rolden als een groot kostbaar geschenk over ons heen… Dat ’s HEEREN zegen op u daal’, Zijn gunst uit Sion u bestraal…

Ik stop met me druk maken over gunnen wat ik ze niet geven kan en vouw mijn handen. Die skelter komt er niet. Maar hoe erg is dat… nu blijft een vakantie een heerlijk moment om je vijf gekregen euro’s in je kleuterhand te knijpen en te leggen in de hand van de mevrouw die de sleutel heeft van het fietsenhok. Toen we de dag erna langs dat fietsenhok liepen begreep ik wel het afstand-en-loslaat-verschil tussen kleuter en mij: “Kijk mam! Daar staat míjn skelter!!”

Dit artikel is geschreven door Marieke Ritmeester, één van onze blogschrijfers.