Stralend of opgebrand de kerstdagen door?

Vandaag viel er een tijdschrift bij mij op de mat. Met de beste tips tegen kerststress. Vorig jaar stond er een artikel in het AD met als titel: Pas op, dat je na Kerst niet eindigt zoals je kerstboom: afgetuigd en opgebrand.

Kerst… wat kun je er druk mee zijn. Juist in onze cultuur, waar we zo goed zijn in elkaar de perfecte plaatjes te tonen, ligt de lat enorm hoog. Mooie kleren. Check. Lekker eten. Check. Uitnodigen van vrienden en familie. Check. Van al die eisen worden we moe. Ons huis en onze kerstboom stralen, maar wij zelf steeds minder.

En wat moet je dan met de aanmoediging om het licht van God door te geven juist in kersttijd? Leggen we ons daarmee niet nog een eis op waar we aan moeten voldoen? Het werd Els van Dijk een keer verweten tijdens een opvoeddebat waarin ze opvoeders aanmoedigde om woorden van moed, hoop en vuur door te geven. ‘Ik krijg angst van dit soort oproepen,’ zei een deskundige uit het panel. ‘Je bent een nieuwe lat van prestatie aan het aanleggen. Weer een lat waar we aan moeten voldoen.’

Bovenstaande houdt mij de laatste tijd bezig. Dus voordat ik jullie wil aanmoedigen om met kerst te stralen, wil ik eerst een antwoord op de vraag: Mag ik wel aanmoedigen om met kerst een stralend Licht in een donkere wereld te zijn? Of leg ik anderen dan een lat op?

Als ik de Bijbel opendoe en op zoek ga naar aanmoedigingen vind ik er vele. In Deuteronomium worden we aangemoedigd om onze kinderen de woorden van God door te geven bij het opstaan, als we onderweg zijn en als we ’s avonds weer gaan liggen. Een paar hoofdstukken eerder, in Leviticus, worden we opgeroepen om de feesten te vieren. En in Hebreeën 3:13 staatletterlijk: ‘Moedig elkaar aan.’ Als je naar het Griekse werkwoord kijkt wat hier gebruikt wordt dan betekent dat woord (parakaleo): aansporen, aanmoedigen, vertroosten, bemoedigen.

Het verhaal doorgeven, aanmoedigen, bemoedigen en feest vieren zijn dus allemaal een Bijbelse opdrachten. Maar hoe komt het dan dat mensen het gevoel krijgen dat er een lat wordt opgelegd? Zijn we zo onder invloed van onze Nederlands cultuur, dat we bemoedigen als prestatiedruk ervaren? Terwijl Gods Woord genade (!) ademt en Hij ons leert dat Zijn liefde losstaat van onze prestaties.

Zie mijn aanmoediging om met Kerst te stralen dus vooral in het licht van zijn genade (en niet als een opgelegde lat) en laten we deze Kerst:
De kachel aansteken, warme thee of koffie uitdelen. Een licht zijn in een donkere wereld. Laten we vriendelijke woorden spreken, mooie kerstkaarten maken met hoopvolle woorden. Laten we stil worden met elkaar. Laten we de Bijbel opendoen en het kerstverhaal lezen. Laten we zingen en net als de wijzen uit het oosten het Kind aanbidden. Laten we praten en elkaar vertellen wie Jezus voor ons is.

Voor degene die het van bovenstaande alinea Spaans benauwd krijgt… lees verder.

Jezus zegt dat we samen één lichaam zijn. We hoeven niet én een mond én een voet én een neus te zijn. Nee, we mogen allemaal iets doen in zijn Koninkrijk. Dus laat je vriendin mensen bemoedigen met kaarten, laat je man het geloofsgesprek voeren met je puber, laat je dochter het kerstverhaal lezen terwijl jij de laatste voorbereidingen doet voor de sing-in op school.

En wat misschien wel het meest bemoedigend is, dat in de handen van Jezus de dingen die wij doen groot worden. Toen er ooit heel wat mensen gevoed moesten worden, zagen de discipelen niet hoe ze dat voor elkaar moesten krijgen. Een klein jongetje wist wel wat hij moest doen, hij bracht vijf broden en twee vissen naar Jezus en wat gebeurde er: in Jezus handen werd het groot. Voor alle mensen was er genoeg te eten, er was zelfs nog over.

Zo mogen wij ook Kerst vieren…laten we ons kleine lichtstraaltje bij Jezus brengen. In Zijn handen worden lichtpuntjes stralende sterren!

Ik wens jullie hele stralende en gezegende kerstdagen toe!