Ouders en de ene lijn

Veel ouders doen hun best om in de opvoeding één lijn te trekken. Dat is goed. ’t Is verwarrend voor opgroeiende kinderen als ouders te vaak elkaars opvoeding verstoren in plaats van aanvullen. Ouders moeten echter niet overdrijven. Laten ze het in de belangrijke dingen met elkaar eens zijn en de kinderen op gelijke wijze opvoeden.

Een moeder kan de kinderen niet als christenen opvoeden terwijl de vader daarmee spot. Bij niet zo belangrijke zaken doet het er niet toe of ouders één van zin zijn. Kinderen mogen ook best merken dat ouders verschillend denken. Als een kind iets vraagt, hoef je als ouders niet eerst je kind naar de gang te sturen om vervolgens samen te overleggen, dan tot één standpunt te komen om dat daarna aan je kind mee te delen. Je kunt rustig hardop nadenken waar een kind bij is. Dat is ook opvoeden. Als je er dan niet uitkomt, kun je de beslissing uitstellen. Het is best prettig voor een kind om te ontdekken dat het voor het ene thema wat meer steun vindt bij de moeder en voor het andere wat meer bij de vader. Ik hoor nog een puber zeggen dat hij het thuis niet naar zijn zin had. ‘Mijn ouders zijn een blok beton. Ze vullen elkaar voortdurend aan. Ze zijn het altijd met elkaar eens. Ik kom er nooit tussen. Het is altijd twee tegen één.’Ouders moeten zich niet tegen elkaar laten uitspelen. Dat gevaar is er ook. Uit angst daarvoor hoeven ze echter ook niet al te star voortdurend samen op te trekken tegenover hun kind.

Dit gaat ook op bij het uiten van boosheid . Ouders kunnen boos zijn over bepaald gedrag van hun kind. Laten ze dan niet samen met stemverheffing preken tegen hun zoon of dochter. Dat is bedreigend. Laat één ouder het uitpraten. Er zijn ook situaties waarbij één ouder boos is en de ander komt bijvoorbeeld binnenlopen. Als een moeder boos is, is een vader niet verplicht om vervolgens ook boos te worden omdat anders de opvoeding niet helder is. De andere ouder kan beter rustig blijven. Soms kan de binnenlopende vader de ruzie beter sussen in plaats van z’n vrouw bij te vallen. Zij kan er toch ook naast zitten? Wat hij niet moet doen is zijn vrouw aanvallen waar hun kind bij is. (‘Ben je nu al weer boos, chagrijnig mens?’) Dát is ondermijnend voor huwelijk en opvoeding. Ik denk trouwens dat het een natuurlijke reactie van ouders is om als de partner boos wordt op een kind, het dan automatisch van binnen voor het kind op te nemen. De niet boze ouder denkt dan: ‘Het valt toch wel mee, moet je daar nu zo verontwaardigd over worden? ’Het opnemen voor je kind als je meent dat je partner onterecht boos is, vereist wel enige wijsheid. Het gaat dan om de juiste woorden op het juiste moment. Dat kan dus ook achteraf zijn, na een scène.

Ouders die er alleen voor staan hebben het zwaar.Nooit meer kunnen overleggen met je man of vrouw bij alles wat je moet beslissen voor je kinderen, is een eenzame verantwoordelijkheid. Als alleenstaande ouderben je soms aanklager, advocaat en rechter tegelijk. Dat lukt niet. Kinderen met één ouder hebben het ook zwaar. Als je altijd maar met één ouder te maken hebt, wordt die nooit meer aangevuld of gecorrigeerd door de vader of moeder die er niet meer is. Nooit meer kun je begrip krijgen bij de ene ouder omdat je relatie met je andere ouder niet zo loopt. Bij één ouder heb je te maken met één opvoedingslijn. Toch geeft die duidelijkheid niet veel vreugde.