Eigen kinderen eerst?

‘Vergeet niet, dat je eigen kinderen altijd bovenaan moeten staan!’ Ik hoor ze best vaak, deze woorden. Mensen waarschuwen ons, omdat sommige pleegkinderen een behoorlijke investering vragen van ons, maar ook van het hele gezin. Het is pittig, vaak. Onze oudste, ‘eigen’ jongens hebben nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze ons steunen in onze keuze voor pleegzorg. Maar toch… toch is het ook hen wel eens teveel.

Als de trauma’s die een kind heeft opgelopen, er voor zorgen dat het kind het hoofd niet meer boven water kan houden en alle controle op zelfbeheersing, keuzes en taalgebruik kwijt is, zie ik de pijn in hun ogen. Het is moeilijk, pittig. Ze schamen zich voor het heftige gedrag. We zoeken naar de juiste manier van omgang en vaak vinden we die ook. Maar het heeft een prijs.

Zo langzamerhand ontdekken we dat de meest gezellige, intieme gezinsmomenten tegelijk de meest bedreigende, moeilijke momenten zijn voor hen. Het is te klein, te gezellig, te dichtbij. Die kleine, intieme settingen waren in hun (onbewuste) herinnering de meest onveilige.
Zet het kind in een groot gezelschap, vol drukte en hectiek. Het kind is in zijn element. Het steelt de harten van iedereen en het straalt van oor tot oor. Maar ga als gezin om de tafel zitten met zelf gemaakte appeltaart, close en gezellig, de kaarsjes aan: het gaat onherroepelijk mis. Het kind kan deze veiligheid niet aan…

Het heeft er niet om gevraagd: om deze beschadigde emoties. Maar het is zo geworden door gebrek aan hechting en veiligheid in de eerste maanden, of zelfs al tijdens de zwangerschap. Dan klinkt het best heftig, als omstanders zeggen: ‘Denk eerst en vooral aan je eigen kinderen! Zij staan wel bovenaan.’

We begrijpen die reactie wel, maar herkennen het niet. Eigen kinderen, pleegkinderen… Voor ons zijn het vijf kinderen die we alle vijf te leen hebben gekregen van onze God. Hij heeft hen aan ons toevertrouwd. De een niet meer of minder dan de ander. Wij mogen hen opvoeden met alle liefde die in ons is, tot eer van hun Schepper, Die een plan heeft met elk van hen.

Natuurlijk voelen we soms de spanning: Doen we de oudste kinderen niet tekort, vanwege alle zorg die de jongsten vragen? Tegelijk geloven we dat God ons niet iets op de schouders heeft gelegd, wat te zwaar is om te dragen.

De zorg voor onze zorgkinderen mogen en willen we samen dragen, als gezin, met God. En daarbij denken we niet eerst en vooral aan onze ‘eigen’ kinderen. Maar we willen hen alle vijf ontvangen vanuit Gods hand en met dezelfde warmte en zorg tegemoet treden. We willen met alle vijf één op één uitjes doen en ’s avonds als de jongsten slapen, is er extra quality time voor de oudsten.

Is het makkelijk? Lang niet altijd. Is het de moeite waard? Altijd! Hebben we gebed en ondersteuning nodig? Ja, best wel. Dank voor hen die altijd om ons heen staan en die onze kinderen hebben opgenomen als onderdeel van ons gezin. Ze horen erbij. Niet meer of minder dan ‘eigen’ kinderen. Maar net als hen. Die aanvaarding en verbondenheid doet ons goed, dat hebben we nodig. Alle zeven.